2024 Yazar: Harry Day | [email protected]. Son düzenleme: 2023-12-17 15:55
Karanlık duygularınızı vurgulamak dayanıklılık gerektirir. Sanki dışarıdan bakar gibi kendi içimize bakarak kendimiz hakkında bir şeyler öğrenebileceğimizi düşünmek korkutucu. Ya ilişkimizi istikrarsızlaştıran bir gerçek ortaya çıkarsa? Ya da mükemmel olmasa da tanıdık olan yaşam tarzımızı değiştirecektir.
Ancak vurgulamak, yok etmek anlamına gelmez. Orada olanın tam anlamını ortaya çıkarmak için tarih ve bağlamı karşılaştırmak ve ardından onu bir şeyleri iyileştirmeye yönlendirmek anlamına gelir. Vurgulama, düşüncelerinizi gerçek gerçeklerine inanmadan kabul etmeyi içerir.
İnsan deneyiminin en büyük paradokslarından biri, şu anda mevcut olanı kabul etmeden kendimizi ve koşullarımızı değiştiremeyeceğimizdir. Kabul, değişim için bir ön koşuldur. Bu, dünyanın olduğu gibi olmasını sağlamak anlamına gelir. Ne de olsa, ancak dünyayı yönetmeye çalışmayı bıraktığımızda, onunla uzlaşacağız. Hala pek çok şeyden hoşlanmıyoruz, ama onlarla savaşmayı bırakacağız. Ve savaş biter bitmez değişiklikler başlayacak. Var olanla savaşmayı bıraktığımızda, daha yapıcı ve ödüllendirici çabalara geçebiliriz.
Daha alıcı ve empatik olmanın iyi bir yolu, kendi çocukluğunuza bakmaktır. Size ebeveyn seçimi, ekonomik koşullar, fiziğiniz verilmedi. Elinizi oynamanız gerektiğini kabul etmek, kendinize karşı daha sıcak ve daha nazik olmanın ilk adımıdır. Bu şartlar altında, elinden gelenin en iyisini yaptın. Ve hayatta kaldılar.
Bir sonraki adım, travma geçirmiş bir çocuktan bir yetişkine geçmektir. Şimdi bu çocukla alay edecek, hatalarını kınayacak, açıklama talep edecek misiniz? Zorlu. Büyük ihtimalle üzgün çocuğu kollarına alacak ve onu teselli etmeye çalışacaksın. Bir yetişkin neden kendine daha az şefkatle davranır?
Suçluluk ve utanç arasındaki farkı hatırlamak önemlidir. Suçluluk, başarısızlığınızdan veya yanlış hareketinizden kaynaklanan bir ağırlık ve acıma hissidir. Bu bir oyuncak değil - diğer duyular gibi, kendi çıkarı var. Hataları (ve suçları) tekrar etmemek için suçluluk duygusu gereklidir.
Suçluluk belirli bir yanlış davranışla, utanç ise tiksinme duygularıyla ilgilidir. Utanç, bir kişinin karakterine odaklanır. Utanç, bir kişiyi kötü bir insan olarak damgalar, kötü bir şey yapan birini değil. Bu nedenle, utananlar çoğu zaman kendilerini aşağılanmış ve değersiz hissederler. Bu nedenle, utanç nadiren insanları bir şeyi düzeltmeye teşvik eder. Araştırmalar, utananların kendilerini savunmaya, cezadan kaçınmaya, sorumluluktan kaçınmaya veya suçu başkalarına atmaya başladığını gösteriyor.
Bu duygular arasındaki temel fark nedir? Cevap öz şefkattir. Evet, yanlış şeyi yaptın. Evet, bunun için endişeleniyorsun, ama öyle olmalı. Belki de gerçekten yanlış yaptın. Öyle olsa bile, yanlış yapmak sizi düzeltilemeyecek kadar kötü yapmaz. Bir şeyi düzeltebilir, af dileyebilir ve topluma olan borcunuzu ödeyerek çalışmaya başlayabilirsiniz. Hatalardan ders alabilir ve gelecekte farklı davranabilirsiniz. Öz-şefkat, utanç için bir tedavidir.
Devam edecek…
Makale, Susan David'in "Duygusal Çeviklik" kitabı sayesinde ortaya çıktı.
